Garos Abdolmalekian

Garos Abdolmalekian

Översättning

Sohrab Rahimi



گروس عبدالملکیان

ترجمه به سوئدی

سهراب رحیمی



***



underlåtelse



och smärtan

som denna gång

hade kommit innan såret

stannade hemma så länge

tills hon blev min syster

med gardinernas smuts

med pannans rynkor i väggen

vi kom överens och underlät oss

åt de visarnas tickande

som sönderhackade oss

var livet så här lite?

ett pekfinger mot det avlägsna

snön som kommer i många år

och inte sätter sig

och livet

som varje natt

kommer igenom en gömd dörr

med en slö kniv

…



månen är vittne till detta mörker

och månen

är en vacker kvinnas mun

som under fjorton nätter

kmpletterar sina tal

och den lilla svarta fisken

som en dag hade gett sig av

från min hands småkärl

snurrar nu i  mina tinningar

i mig kommer ljudet av yxor

svarta oätbara granatäpplen bland granar

när fyra årstider snurrade kriong mig

vad er uppförande liknade min

i mig

finns ropet av ett träd

trött på upprepade frukter

jag, fisken trött på vatten

jag hänger mig åt dig

den sorgsna brudklänningens nät

jag hänger mig åt

ett stort frågeteckan

som har fastnat i min hals



vad våra dagar bara så lite?

och livet blev så liten

tills föll

i de gropar vi själva hade grävt







تن دادن

و درد
که این بار
پیش از زخم آمده بود
آن‌قدر در خانه ماند
که خواهرم شد
با چرک پرده‌ها
با چروک پیشانی دیوار
کنار آمدیم
و تن دادیم
به تیک‌تاک عقربه‌هایی
که تکه‌تکه‌مان کردند
پس زندگی همین قدر بود؟ :
انگشت اشاره‌ای به دور دست؟!
برفی که سال‌ها
بیاید و ننشیند؟!
و عمر
که هر شب از دری مخفی می‌آید
با چاقویی کند
...
ماه
شاهد این تاریکی‌ست
و ماه
دهان زنی زیباست
که در چهارده شب
حرف‌اش را کامل می‌کند
و ماهی سیاه کوچولو
که روزی از مویرگ‌های انگشتان‌ام راه افتاده بود
حالا در شقیقه‌های‌ام می‌چرخد
در من صدای تبر می‌آید!
آه، انارهای سیاه نخوردنی بر شاخه‌های کاج!
وقتی که چارفصل به دورم می‌رقصیدند
رفتارتان چه قدر شبیه‌ام بود
در من
فریادهای درختی‌ست
خسته از میوه‌های تکراری.
من، ماهی خسته از آب‌ام!
تن می‌دهم به تو
تور عروسی غمگین
تن می‌دهم
به علامت سؤال بزرگی
که در دهان‌ام گیر کرده است.
پس روزهای‌مان همین قدر بود؟!
و زندگی آن‌قدر کوچک شد
تا در چاله‌ای که بارها از آن پریده بودیم
افتادیم.